Ο πολιτισμός γελάει τελευταίος

Ο Μάιος μας έφτασε φορτωμένος παγκόσμιες Ημέρες. Η σύμπτωση των ημερών μου έφερε ανεξέλεγκτο  κλαυσίγελο. Καπάκι μετά τον πρωτομαγιάτικο θρήνο για το χαμό των κεκτημένων των λαών, η παγκόσμια Ημέρα του Γέλιου (02 Μαϊου).

Η σκέψη πως το γέλιο σε όλον τον κόσμο δεν έχει την ανοιξιάτικη λαμπρότητα που του αρμόζει, με θλίβει. Μα τόση κατανάλωση διασκέδασης και χαβαλέ που επικρατεί δεν μου φτάνει; Θέλω σώνει και καλά τη βαθειά έκφραση ευτυχίας των ανθρώπων που μπορεί να έρθει μόνο αν έχουν κατανοήσει τον πραγματικό σκοπό της ζωής;

Η ιδέα πως η αιτία που δεν γελάνε πια οι λαοί είναι οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες που δεν κατανοούν την πραγματική σημασία του σκοπού της ζωής, μου φέρνει απελπισμένα δάκρυα. Λέτε να έχει δίκιο ο δρ Μαντάν Κατάρια και οι πολεμικές αναμετρήσεις στον κόσμο να είναι αντανάκλαση του εσωτερικού πολέμου που διεξάγεται στα μυαλά των ανθρώπων; Κι εκεί που σκέφτομαι  μία μεγάλη πορεία ειρήνης των πνευμάτων και με πιάνουν ενθουσιώδη γέλια, εμφανίζεται στις 9 του μήνα η Ημέρα της Ευρώπης και ακολουθεί σε απόσταση μιας εβδομάδας η διεθνής Ημέρα της Οικογένειας. Ο κλαυσίγελος συνεχίζεται.

Μπροστά στην παραισθητική ματιά μου η Ευρώπη ως κακή μητριά θωρακισμένη με άνθρακα και χάλυβα αγκαλιάζει την Ελλάδα τιμώντας τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια, με παραδειγματική τιμωρία του ιλαρού τέκνου της για να το φέρει στον ίσιο δρόμο και πιο κοντά στα άλλα της παιδιά.

Ευτυχώς ο πολιτισμός γελάει τελευταίος ανήμερα Κωσταντίνου και Ελένης και παγκόσμιας Ημέρας κατανόησης και γνώσης της Πολιτισμικής Διαφορετικότητας (21 Μαϊου). Κι εκεί που χαμογελάω διάπλατα για τις τόσες εκδηλώσεις στα σχολεία, στα μέσα, στα μουσεία που διευρύνουν την διαπολιτισμική ενσυναίσθηση, ξαφνικά κατσουφιάζω σκεπτόμενη την πολιτική του κράτους για το βιβλίο.

Το γέλιο μου επανέρχεται μετά από ένα ενθουσιώδες τηλεφώνημα δασκάλας που με καλεί να επισκεφθώ την τάξη της η οποία έχει επεξεργασθεί το βιβλίο μου Το φουστάνι με τις πεταλούδες. Με την ψευδαίσθηση πως το συγγραφικό έργο πιάνει τόπο στις ψυχές των παιδιών ανταποκρίνομαι στην εγκάρδια πρόσκληση και ως οπαδός της ουτοπίας ξεκαρδίζομαι στην ιδέα πως ο πολιτισμός γελάει τελευταίος.