Όταν ήμουν παιδί μπορεί να μην έτρωγα το φαί μου και όλοι να με φώναζαν οδοντογλυφίδα αλλά  κανείς στην οικογένεια δεν είχε παράπονο με την πνευματική τροφή που κατανάλωνα. Έτρωγα με τα μάτια και την ψυχή μου τα βιβλία. Σαν  γλυκάκια τα καταβρόχθιζα. Έτσι απόκτησα μια υπέρβαρη φαντασία. Πολλές φορές φερόμουνα σαν ονειροπαρμένη και το μυαλό μου δεν το είχα πουθενά αλλού παρά στα όνειρα που κρύβουν μέσα τους τα παραμύθια. Άλλοτε Τοσοδούλα,  ασχημόπαπο, ή  κοριτσάκι με τα σπίρτα, συνέπασχα με τους φτωχούς και τους αδικημένους ήρωες (κάτι που με ακολουθεί μέχρι σήμερα) και άλλοτε απολάμβανα το λεπτό χιούμορ του παραμυθά Άντερσεν. Τα αγαπημένα μου παραμύθια όμως ήταν τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ (ακόμα και σήμερα το κομοδίνο μου κοσμείται από το ξεφτισμένο παιδικό μου βιβλίο με τις πεντακόσιες σελίδες). Με τις ιστορίες τους με έμαθαν  πως το καλό νικάει πάντα το κακό. Εκείνες  κατέγραψαν  μέσα μου την πίστη  πως τα παραμύθια είναι το καλύτερο μέσον για να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου και να κατακτήσουν τα παιδιά τις αξίες της ζωής. Αυτόν τον ρόλο των παραμυθιών υπηρετώ εδώ και τριάντα χρόνια. Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, Η «καλύβα του μπαρμπά Θωμά» (Χάριετ Μπίτσερ Στόου) |  με έπεισε πως ο συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του μπορεί να κάνει τον δικό του πόλεμο εναντίον της καταπίεσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο , το δικό του αγώνα για να στηρίξει τις αξίες της ζωής. Οι κωμικές περιπέτειες του Χακ Φιν επιστήθιου  φίλου του Τομ Σώγερ (Μαρκ Τουέιν) ενίσχυσαν την αγάπη μου για το χιούμορ και ή εναντίωσή του στα κηρύγματα του κατηχητικού σχολείου και τους φυλετικούς διαχωρισμούς της εποχής του διαμόρφωσαν τη ελευθερία της σκέψης και το συναίσθημά μου .Τα ατέλειωτα  μυθιστορήματα του Ιουλίου Βέρν με τη γνώση και την  επιστήμη εντός των τειχών του παραμυθιού,  με οδήγησαν στην πεποίθηση πως η φαντασία μπορεί να δημιουργήσει  τον κόσμο στο μέλλον. Έκτοτε πορεύομαι από τη φαντασία στην πραγματικότητα και από την πραγματικότητα στη φαντασία. Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ και ο φανταστικός κόσμος της αλληγορίας επηρέασαν πολύ το συγγραφικό μου έργο. Πέφτω στη λαγότρυπα, κλείνομαι στη λαγούμι της γραφής και ακολουθώντας μια πορεία αυτογνωσίας μέσα από το χιούμορ και το παράλογο σπάω τους κανόνες και ανατρέπω τα στερεότυπα της σκέψης . Από τα παιδικά αναγνώσματα που γράφτηκαν στην ψυχή μου δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα έργα των ελλήνων παραμυθάδων. Το Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, Ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία, αλληγορικό και ηθικό περιεχόμενο. Η σημαντική των ονομάτων της  χώρας Μοιρωλάτρων που εκτυλίσσεται  το παραμύθι και των ηρώων ,ο βασιλιάς αστόχαστος ,η βασίλισσα Παλάβω  , ο γιος τους Συνετός και η κυρά Φρόνηση, βρίσκονται πάντα στην ψυχή μου παρέα με τον αγαπημένο μου Κλούβιο και το Καπλάνι της βιτρίνας της Αλκης Ζέη.  Συχνά αναρωτιέμαι πιο είναι το βιβλίο που με ώθησε να γίνω συγγραφέας και κυρίως για παιδιά. Η απάντηση δεν είναι εύκολη . Όταν αποφασίζω πως όλα τα βιβλία που διάβασα αλέσθηκαν μέσα στη φαντασία μου και ότι η πολύχρωμη δύνη τους με παρέσυρε στην περιπέτεια της γραφής, εμφανίζεται μπροστά μου ο Πίτερ Παν  ήρωας του  J. M. Barrie και μου θυμίζει πως αυτός με έμαθε να πετάω , αυτός  με παρέσυρε στον κόσμο της ατέλειωτης νεότητας  και παραμένω ακόμα παιδί  για να μπορώ να αισθάνομαι σαν παιδί , να ονειρεύομαι σαν παιδί, να μαθαίνω σαν παιδί  και να ερωτεύομαι κάθε Πίτερ Παν που συναντάω.

Η πρώτη μου γνωριμία με τον Πίτερ έγινε μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο ένα βράδυ όπως τόσα άλλα βράδια. « δεν θέλω να πάω για ύπνο κλαψούρισα και περίμενα για μια ακόμα φορά να ακούσω: « τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται νωρίς.» με μεγάλη μου έκπληξη η μαμά μου είπε: «Στο δωμάτιό σου σε περιμένει ένας φίλος». Ξέχασα κάθε αντίσταση και έτρεξα με ενθουσιασμό. Μέσα στο δωμάτιο δεν είδα κανέναν φίλο. Έψαξα κάτω από το κρεββάτι , μέσα στην ντουλάπα, κοίταξα πίσω από την κουρτίνα και ξαφνικά το είδα. Ή μάλλον τους είδα. Πάνω στην καινούργια κίτρινη κουρτίνα, ο Πίτερ Παν και η παρέα του μου χαμογελούσαν. Η συνύπαρξη με τον πίτερ άλλαξε τη ζωή μου. Μόλις η μητέρα μου έκλεινε την πόρτα άρχιζε η νυχτερινή μας ζωή. Του διάβαζα τα αγαπημένα μου παραμύθια , διασκευή του Σαίξπηρ για παιδιά ή τις δικές του περιπέτειες. Μου άρεσε να μεταμορφώνομαι από τη μια στιγμή στην άλλη σε Γουέντυ , Τίνκερμπελ ή Κάπτεν Χουκ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα παιχνίδια και τις τρέλες μας. Η τελευταία τρέλα χάθηκε μαζί με την κίτρινη κουρτίνα, που κανείς δεν σκέφτηκε να φυλάξει, όταν το παιδικό δωμάτιο έγινε εφηβικό. Συχνά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η κουρτίνα με έκανε συγγραφέα.