Θεοδοσία Μακρίδου, 2008
Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι

Όλα τα δεδομένα του παραδοσιακού σχολείου και κατ’ επέκταση της συμβατικής εκπαίδευσης ανατρέπονται στο βιβλίο. Εδώ συναντάμε μια δασκάλα που, αντίθετα από αρκετές γνωστές περιπτώσεις, φροντίζει περισσότερο για τη συναισθηματική ισορροπία των μαθητών της παρά για τη στείρα συσσώρευση γνώσεων. Επιθυμεί, και το εφαρμόζει με επιτυχία, τα παιδιά να έρχονται στο σχολείο με ερωτηματικά και να φεύγουν με πολλές απαντήσεις, με ανοιχτό μυαλό και φαντασία. Αφήνει τα παιδιά της να είναι παιδιά: να χαίρονται, να γελούν, να ονειρεύονται, να κάνουν ακόμη και σκανταλιές αλλά παράλληλα να μαθαίνουν, αφού η μάθηση είναι σίγουρα πιο αποτελεσματική και πιο δημιουργική όταν λαμβάνει χώρα σε κατάλληλο περιβάλλον. Και τι πιο κατάλληλο για τα παιδιά από ένα σχολείο χαράς και αγάπης; Το δικαίωμα έκφρασης των παιδιών βρίσκει έδαφος εφαρμογής σε ένα τέτοιο σχολείο.

Άρθρο 28 (Εκπαίδευση)
Άρθρο 29 (Σκοποί εκπαίδευσης)
Άρθρο 13 (Ελευθερία έκφρασης)
Άρθρο 14 (Ελευθερία σκέψης και θρησκείας)