«Κτίζω το προσωπικό μου παραμύθι»
Γράφει η Σοφία Μαντουβάλου, υποψήφια για το Βραβείο Άντερσεν 2014, για την Ελεθεροτυπία
22 Ιουνίου 2013

Τριάντα χρόνια ονείρου, γραφής και δράσης, για έναν καλύτερο εαυτό και έναν καλύτερο κόσμο, ανταμείφθηκαν με την υποψηφιότητά μου για το Βραβείο Άντερσεν 2014 του Διεθνούς Οργανισμού Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ), του οποίου η Ελλάδα αποτελεί μέλος.

Η τιμή, εκτός από τη μεγάλη στιγμιαία χαρά που μου προξένησε, με βύθισε σε σκέψεις.
Η συγγραφική πορεία είναι μια μοναχική πορεία προς την αυτογνωσία. Κάθε συγγραφέας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του φτιάχνει την αφήγηση της ταυτότητάς του, της μοναδικότητάς του. Έτσι κι εγώ λοιπόν έχω κτίσει και συνεχίζω να κτίζω το προσωπικό μου παραμύθι, απαραίτητο για να στηρίξω την ενότητα του εαυτού μου και να πιστεύω πως αυτό «είμαι».

Αλλά για να φτιάξω αυτόν τον εαυτό που εκφράζεται μέσα από τις ιστορίες και τα παραμύθια του, για να αποκτήσω μια διεισδυτική ματιά στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, για να μπορώ να κλείνω το όνειρό μου για έναν καλύτερο κόσμο μέσα σε ένα βιβλίο και να πηγαίνω τα παιδιά εκδρομή στη ζωή χέρι χέρι με τη φαντασία, το χιούμορ και το παράλογο, χρειάστηκαν πολλές ιστορίες και πολλά παραμύθια άλλων ανθρώπων.
Νιώθω πως έχω ένα ανεκπλήρωτο χρέος προς τους συγγραφείς της λογοτεχνίας (χωρίς επίθετα), της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας που με βοήθησαν να κτίσω τον εαυτό μου και το έργο μου μέσα από τη διαλεκτική σχέση μου μαζί τους. Το πνευματικό αυτό δάνειο εξακολουθεί να είναι πολύτιμο για τη δημιουργία του προσωπικού μου στιλ γραφής και της συνεισφοράς μου στη λογοτεχνία, η συνολική αποτίμηση της οποίας οδήγησε στην ανώτατη διεθνή διάκριση στην παιδική λογοτεχνία: την υποψηφιότητα για το Βραβείο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.

Τα βραβεία μού δίνουν πάντα χαρά και δύναμη για καινούργια όνειρα, αλλά δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο για μένα. Αυτό το ψάχνω σε εκείνο το σημείο του μυαλού που το πραγματικό και το φανταστικό δεν είναι αντιφατικά, εκεί όπου η φαντασία διαμορφώνει την πραγματικότητα, εκεί όπου ονειρεύομαι το ανέφικτο για να πλησιάσω το εφικτό.

Για μένα η ουτοπία είναι τόπος. Μερικές φορές η πίστη και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο μού ξεφεύγουν και τότε πηγαίνω στα σχολεία και τις βρίσκω στα μάτια των παιδιών και μαζί συνεχίζουμε την καθημερινή επανάσταση της πραγματικότητας για ένα καλύτερο αύριο.

Ελευθεροτυπία - Enet.gr